فرانسه ، روح یک جهان بی روح

فرانسه ، روح یک جهان بی روح

میشل فوکو احتمالاً حدود سی سال پیش در آن مصاحبه مشهور که بعدها کتاب هم شد، حقیقت را نفهمیده بود. فرق یک جامعه اولترامدرن و یک مملکت قرون وسطایی و قضا و قدری را نمی دانست. کل قضیه برایش انتزاعی بود. واقعیت را نمی فهمید. نمی فهمید فرانسه هنوز که هنوز است بهشت کارگران و طبقات کم درآمد است و انسان بماهوانسان ، لااقل در ماقیسه با خاورمیانه، حرمت و کرامت دارد و این حرمت و کرامت وابسته به هیچ چیز دیگری نیست و حتی ارتکاب شنیع ترین جرائم و متفاوت ترین و ناسازگارترین رفتارها این حرمت و کرامت نوع آدمی را سلب نمیکند. نمی فهمید یا نمی خواست بفهمد همه اینها را مُسیو میشل فوکو. حالا بین همه این اعتصاب ها و اغتشاش ها (به تعطیل کردن بنادر و فرودگاه ها و بستن اتوبان ها و تمامی راه های ارتباطی و تصرف پالایشگاه ها می گویند اغتشاش نه صرفاً چند راهپیمایی خیابانی ) یاد تیان آن من چین می افتم و اینکه رفقای خلق و خادمان مردم تحمل هیچ اعتصابی را از سوی خلق نداشتند. همه اینها یعنی پرولتاریا بدون دیکتاتوری و با رعایت قواعد بازی نظام کاپیتالیستی ، خوب می تواند از خودش محافظت و مراقبت کند. راستی عمو کارل (مارکس) کجایی؟