تکه های جنگلی (3)

یکدم نگاه کن که چه بر باد میدهی؟
چندین هزار، امید بنی آدم است ، این.

می ترسم و نگرانم برای آنها که در این روز ها ، تظاهرات کوچک و پراکنده و محدود را سرکوب کردند و مردمی را زدند که حافظه بیرحمی دارند ، همان روزی که همه چیز عوض شود، این مردم فقط به مرگ فکر میکنند.... دلم برای میرزا کوچک بزرگمان که در ارتفاعات گدوک ، با گائوک آلمانی در سرمای زمستانی در برف ها راه میرفت تنگ شده ... میرزا خیلی با اخلاق بود و مهربان بود و خیلی تنها بود و نمی دانست با مرگش اخلاق در گیلان می میرد....
و نقلی از نامه سروش در باب نتایج ....:«هیچ چیز مهیب تر از زخمی کردن غرور یک قوم نیست. سرمایه اعتمادشان را ستاندن و آب دهان به رویشان افکندن. پلیدی بی شرمی از این بیشتر نمی شود. آدمیان دزدی ئو دغلی را تحمل می کنند اما اهانت مکرر به عزت و کرامت شان را هرگز. »