مارادونا

مارادونا

اِمیر کوستوریتسای صرب کارگردان آوانگاردی است. بیشتر فیلم هاش به طرز نا متعارفی با روال مرسوم سینمایی در دنیا متعارض است . حرکات فراوان و خیلی جاها ، خسته کننده ی دوربین ، صدا گذاری رها و پر ازدحام ، استفاده از شلوغی و استرس راک اند رول و مهم تر از همه اینها سوژه های ناب . طوریکه بعد از دیدن فیلم کوستوریتسا به این نتیجه می رسی که ، « خب... حرف دیگه ای نمانده برای زدن » . کوستوریتسا راجع به همه چیز حرف می زند ولی به حد کفایت. حالا تصور کن ، یک همچین آدمی بخواهد برای دو سال تمرکز کند و روی آدمی فیلم بسازد که یک جور اسطوره عصر مدرن است. آدمی که به قول مومنین کلیسای دیه گو ، «خدای فوتبال» است و همین که به او ایمان داشته باشی و دست خداییش را باور کرده باشی ، رسماً عضو این کلیسایی. فیلم خیلی فوق العاده با شعری از شارل بودلر کبیر شروع می شود . بعد ستایشی که کوستوریتسا از خودش می کند: « مارادونای سینما» و چقدر تعبیر نابی است . بعد می رود درست وسط زندگی مارادونا و بعد یک ساعت و نیم راجع به زندگی و باور های دیه گو آرماندو مارادونا حرف می زند، از خانواده فقیرش ، از پدری که نه فرزند داشت – در همین وسط کوستوریتسا اصحنه هایی از اولین فیلمش ، «گربه سفید ، گربه سیاه» را با فیلم میکس می کند و چقدر مناسب است!- ، از دخترانش ، از همسرش کلودیا ، ازماردل پلاتا ، از ناپولی ، از فقرا ، از رفیق فیدل ، از چه گوارا ، از چاوز ، از مورالس و از نفرتی که از انگلیسی ها و مارگارت تاچر و ملکه دارد و از نفرتش از آمریکایی ها و بوش. فیلم پر است از فیلم های گل های مارادونا در لباس آرژانتین ، بوکاجونیورز ، بارسلونا ، ناپولی . و گل قرن . و دست خدا. تکه ی شاهکاری هست در کافه- باری از یکی از دوستان مارادونا. جایی که کوستوریتسا نشسته است و دخترانی می رقصند و عریان می شوند و حواس کوستوریتسا کم کم به تلویزیونی که دارد بازی های ماردونا را نشان می دهد منحرف می شود. بعد صاحب کافه می گوید: « هی هی . تو .... ببیین این دخترا اغلب شکایت دارند از وقتی دیه گو آمده اینجا ویدئو بازی هاش را گذاشته ، مرد ها بیشتر حواسشان را به دیدن گل های ماردونا می گذرانند .»
فکر می کنم همین برای عظمت مارادونا کافی باشد، اسطوره بزرگی که جهان هرگز فریاد هایش را ، عصیانش را و خشونت ِ معترضانه اش را به هر نوع «اوتوریته» ای ، چه آمریکایی- انگلیسی و چه برزیلی- فیفایی و چه همه سیاستمدار های آرژانتینی که به قول مارادونا «ثروتشان را از طبقه فقرا دزدیده اند» ، از یاد نخواهد برد.