تردید

تردید



کریم واروژ مسیحی بعد از قریب دو دهه فیلمی ساخته که به اندازه همه آنهایی که در این سالها فیلم ساخته اند ارزش دیدن و باز دیدن را دارد. به گمانم فیلم آنقدر فنی و خوب هست که حتا از شاهکاری مثل درباره الی هم بهتر باشد و فیلمبرداری دقیقی که همه ی «صحنه» ها را به قدری اندیشیده تصویر کرده – سکانس های داخل سینما را به یاد بیاورید و خانه قدیمی- که حتا لحظه هم نمی شد از فضای فیلم دور شد و نور پردازی فوق العاده فیلم که هر جا کارگردان می خواست ایده هاش را «بولد» کند، کنتراست داشت و طراحی فوق العاده لباس و گریم از آن بهتر و بازی هایی که به نظرم بهترین وکامل ترین بازی های این سالهای سینمای ایران بوده اند. به نظرم اهدای جایزه فجر به شهاب حسینی به خاطر فیلم مزخرف سوپراستار و لیلا حاتمی به خاطر بازی متوسط – و به زعم بسیاری باور ناپذیر و کاریکاتوری اش در بی پولی – در برابر بازی استادانه بهرام رادان و ترانه علیدوستی ، مطلقاً به شوخی میماند . سر گشتگی و « تردید» ی که بهرام رادان به خوبی آنرا متجلی کرد و خلق افلیا یی ایرانی و تا این حد پذیرفتنی فقط از ترانه علیدوستی بر می آمد. و حامد کمیلی – که علیرغم اینکه به نظرم بازیگر خوبی نیست – یک هوراشیو ی واقعی بود و علیرضا شجاع نوری که انصافاً همان کلودیوس ، عموی خائن اما دوست داشتنی در امده بود!.... اما اما اما.... در کنار همه اینها ایده خلاق کارگردانانه کریم مسیحی را نمی شود در نظر نگرفت. راستش علیرغم اینکه نحوه دوربین گرفتن و زاویه دیدی که کارگردان روایت می کرد به نظرم خیلی کیمیایی وار بود ولی کاملاً با کارگردان مولفی سر و کار داریم که به جزئی ترین نکات صحنه اش هم فکر کرده بود و ایده خلاقی که بهترین تجسم خلاقیت هنری است. اینکه بشود از متنی تاین حد کلاسیک و تراژیک با این قدرت الهام گرفت وکاری در بستری دیگر تالیف کرد به نبوغی می خورد که فقط از سالها سکوت و تفکر بر می آید.....
البته در این بین تاکیدی دارم که این کار اصلاً اقتباس یا برداشت حداقل به مفهوم متعارفش نیست. به نظرم این کار نوعی الهام یا دقیق تر «واکنشی» است به متن شکسپیر و تالیفی که نه از سر «باز تولید» که «ملهم» از آن است و به همین دلیل شاهکار سینمایی کریم مسیحی را – با اینکه وجوه تئاتری قدرتمندی در اجرا دارد- اثری خلاق و مولف و ماندگار می دانم.